Παραμερίζεις τον προσωπικό εγωισμό, που σε διακατέχει, κάνοντας χώρο στη ζωή σου για το πλάσμα εκείνο που προήλθε από σένα.
Του αφιερώνεις τα πάντα, πιο πολλά από όσα μπορείς να δώσεις. Δοκιμάζεις και ξεπερνάς τα όρια των φόβων και των δυνατοτήτων σου. Κι όλα αυτά εντελώς ενστικτωδώς. Γίνεται κομμάτι σου και πλέον το νόημα ολόκληρης της ύπαρξής σου.
Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που αντικρίζει πριν καλά-καλά η όρασή του γίνει ξεκάθαρη.
Αδημονείς να ανοίξει τα μικρά του βλέφαρα ώσπου να μπορέσει με αφοσίωση να παρατηρήσει το πρόσωπό σου. Εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα λαμβάνουν χώρο στις πρώτες του εικόνες. Στις πρώτες του μνήμες. Και το έφερες σε αυτόν τον κόσμο γνωρίζοντας πως οι αναμνήσεις που θα χτίσει, θα βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε ένα πρότυπο: Εσένα.
Αρκεί και μόνο να υποσχεθείς στον εαυτό σου πως από ‘δω και στο εξής θα είσαι πάντα δίπλα του ορκισμένος φρουρός και φύλακας. Γιατί το γεγονός της βιολογικής δημιουργίας από μόνο του δεν είναι αρκετό και δε σε καθιστά ως γονιό. Κανένας δεν κέρδισε αυτό το αξίωμα χωρίς να παλέψει καθημερινά με το σπαθί του. Και το σπαθί του αποτελεί η πολύτιμη παρουσία του στη ζωή του παιδιού του.
Να είσαι η πρώτη του αγκαλιά μέσα στην ημέρα, το φως μέσα στο σκοτάδι τα βράδια που φοβάται να κοιμηθεί. Η επιβράβευσή του όταν πετυχαίνει, μα περισσότερο η ενθάρρυνσή του όταν αποτυγχάνει. Το στήριγμά, που ό,τι κι αν συμβεί θα ξέρει πως θα βρίσκει σε κάθε του επιλογή. Ακούραστα κι αδιάκοπα να συμμετέχεις ενεργά σε κάθε του απόφαση. Χρειάζεται τη συμβουλή σου κι όχι την επίκριση. Έναν σύμμαχο κι όχι έναν τιμωρό.
Το παιδί συναισθάνεται κι αντιλαμβάνεται κάθε είδους συναίσθημα. Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται η ανάγκη του να καθοδηγείται απ’ τους γονείς του δε σταματά. Όχι μόνο όσο είναι βρέφος. Ένα πιάτο φαγητό κι ένα χέρι να το ταΐζει δεν αποτελούν κάτι ξεχωριστό. Η κάλυψη των βιολογικών του αναγκών είναι απλώς κάτι δεδομένο κι όχι αυτό που αξίζει να κατακτηθεί.
Αν έχεις καταφέρει στο άκουσμα των βημάτων σου, να τρέχει στο κατώφλι να σε αγκαλιάσει, αν όλο λαχτάρα περιμένει τη στιγμή που θα πας κοντά του, τότε έχεις ξεπεράσει το σκαλοπάτι της αγάπης του για σένα. Το παιδί αυτό έχει την ανάγκη να γελάς μαζί του, να παίζεις με τα παιχνίδια του, να μετράς μαζί του τα αστέρια και να δίνετε σχήμα στα σύννεφα. Γεγονότα σταθμοί όπως το πρώτο του ποδήλατο, οι εφηβικοί του έρωτες είναι τόσο σημαντικά.
Ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο και γεμάτο έχει ανάγκη να του προσφέρεις ψυχικά, όχι υλικά αγαθά. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε την αγάπη χαρίζοντας ψεύτικες χαρούμενες κούκλες και γρήγορα κι ακριβά αυτοκινητάκια. Θα θυμάται τα ατέλειωτα εκείνα βράδια που ξενύχταγες στο πλάι του όταν είχε πυρετό. Το χειροκρότημά σου στο πρώτο του ποίημα στο σχολείο. Το κυνηγητό με την μπάλα που παίζατε στο πάρκο. Τις ατέλειωτες συζητήσεις σας για πράγματα που θέλει να μάθει και που απ’ τις ερμηνείες που εσύ δίνεις στις απορίες του διαμορφώνει άποψη για τα πάντα.
Δεν έχεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι πως το παιδί σου δεν αισθάνεται για σένα όπως εσύ θα επιθυμούσες. Αναρωτήσου πόσο πολέμησες για να κερδίσεις κομμάτι απ’ την καρδιά του. Πόσο προσπάθησες για να σου δώσει έστω και λίγες στιγμές της ζωής του να μοιραστείτε μαζί. Αναλογίστηκες ποτέ πόση ανάγκη σε είχε όταν εσύ γύρναγες την πλάτη, όταν αδιαφορούσες ξεχνώντας πως ο ρόλος σου είναι να είσαι γονιός πάνω απ’ όλα;
Δεν μπορείς να έχεις καν την απαίτηση να είσαι μέρος της πραγματικότητας ενός ανθρώπου που δε βίωσε μαζί σου ούτε μία απ’ τις πιο σημαντικές του αναμνήσεις. Αρκέσου απλώς στο ότι η ύπαρξή σου είναι αισθητή μέσα στο παλιό οικογενειακό άλμπουμ. Κι ίσως σε λιγοστές μισοσβησμένες εικόνες του παρελθόντος. Σκονισμένες και ξεχασμένες.
Κάποιες φορές, βέβαια, όταν υπάρχουν γερές βάσεις μπορούν τα πράγματα να ανατραπούν. Πιθανότατα με κόπο και προσπάθεια να μπορέσεις να επανορθώσεις σε έναν βαθμό και να καλύψεις τυχόν κενά, που άθελά σου δημιούργησες. Μετανιώνοντας κι αναγνωρίζοντας πως έκανες λάθος, μα θυμήσου πως αρχίζεις πλέον και χτίζεις από το μηδέν.
Αξίζει να καταβάλλεις ίσως τη διπλή προσπάθεια για να κερδίσεις το χαμένο χρόνο και να γεφυρώσεις το χάσμα. Γιατί όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να την εκμεταλλευτούν νιώθοντας ευγνώμονες που την κέρδισαν.
Υπάρχουν βέβαια κι οι καταστάσεις εκείνες που το παιδί έρχεται από μικρό στη δυσάρεστη θέση να βιώσει την απώλεια ή την εγκατάλειψη του γονιού. Ο πόνος αυτός, βέβαια, μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά και να βοηθήσει το παιδί να ωριμάσει και να δυναμώσει γρηγορότερα από άλλα παιδιά. Από επιλογή ή όχι, το πάθημα αυτό δίνει στο άτομο αυτό το πλεονέκτημα να σταθεί γερά στα πόδια του, να πιστέψει στον εαυτό του και να γίνει ανεξάρτητο.
Κανένας επάνω σε αυτό το σύμπαν δε γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να είναι «καλός γονιός». Η αγάπη και το ένστικτο σε οδηγεί στη γνώση. Γαλουχείσαι και πλάθεσαι μαζί με το μεγάλωμα του παιδιού σου. Κάνοντας λάθη οδηγείσαι στα σωστά. Νιώθοντας τύψεις, αναγνωρίζεις πως ό,τι κι αν συμβεί αμφιβάλλεις και θέλεις πάντα να κάνεις το καλύτερο για το παιδί σου. Συμμετέχεις ενεργά στα βιώματά του.
Με το να μη χάνεις επεισόδιο απ’ το πολύτιμο μεγάλωμά τους, παίρνεις πρωταρχική θέση στη ζωή αλλά και στις αναμνήσεις του. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν γονιό.
