Δεν έχει σημασία αν το παιδάκι σου ξεκινάει στον παιδικό σταθμό, αν φέτος σας περιμένουν οι δασκάλες του νηπιαγωγείου ή αν θα διαβείτε το κατώφλι της 1ης δημοτικού. Κάθε φορά είναι σαν “πρώτη φορά”!
Αν είσαι γονέας θα έχεις νιώσει το κεφάλι σου να κατακλύζεται από ερωτηματικά και σκέψεις – θηριώδεις μερικές φορές:
– Θα τα καταφέρει;
– Πώς θα αισθανθεί;
– Θα βρει νέους φίλους;
– Η δασκάλα του θα είναι καλή;
Η ημερομηνία πλησιάζει (δεν ξεχνιέται άλλωστε, την έχεις κυκλώσει σε όλα τα ημερολόγια με κόκκινο στυλό) και ήδη από το προηγούμενο βράδυ ένα χτυποκάρδι το ‘χεις. Την άλλη ημέρα φθάνετε στο σχολείο και …εκεί τελειώνουν όλα!
Ήρθε η "μεγάλη" ώρα του αποχωρισμού!
– Αν δεν είναι η πρώτη σας χρονιά και αν το παιδάκι σου δεν είναι πολύ νεαρό στη ηλικία, τότε φρόντισε να προλάβεις να του δώσεις φιλάκι πριν ορμήσει στα παλιά του "λημέρια".
Θα χαμογελάσεις με τον ενθουσιασμό που είναι εμφανής στα ματάκια του καθώς αναγνωρίζει το χώρο, τους ανθρώπους και πιθανόν φίλους του από την περσινή χρονιά.
Αυτή η οικειότητα και το αίσθημα της ασφάλειας θα το οδηγήσουν γρήγορα παραμέσα σε ρόλο εξερευνητή και το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να γυρίσει να σου ούτε "γειά μαμά".... μη στεναχωρηθείς.....
– Αν το μωρό ή το νηπιάκι σου βρίσκεται πρώτη φορά σε ένα τέτοιο χώρο, δύσκολα θα σε αποχωριστεί ή θα δεχθεί να φύγεις από δίπλα του.
Με την βοήθεια και την καλή συνεργασία που θα αποκτήσεις με τις παιδαγωγούς, θα καταφέρετε να πείσετε το παιδί να μείνει μερικές ώρες στον παιδικό σταθμό και σταδιακά θα αυξάνεται αυτό το χρονικό διάστημα.
Όποια εκδοχή και αν ταιριάζει στην δική σας περίπτωση, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι πίσω από την καγκελόπορτα του κτιρίου δεν το γλίτωσε ποτέ και καμία μανούλα.
Ενίοτε συνοδεύεται από κόμπο στο λαιμό και από δάκρυα ανάμικτων συναισθημάτων.
Όμως, άκου μανούλα…
Θα πρέπει να είσαι χαρούμενη για το ‘καμάρι’ σου που έφτασε σε ηλικία να εξερευνήσει νέους ‘κόσμους’, να προσθέσει καινούργια χρώματα στην παλέτα της ζωής του και αρχίσει να ξεδιπλώνει τα φτερά του.
Θα πρέπει να είσαι υπερήφανη για τον εαυτό σου και την οικογένεια που έχεις δημιουργήσει γιατί αν δεν υπήρχε αυτό το "δέσιμο", η αγάπη και το νοιάξιμο – που κάθε μητέρα περιφρουρεί ως "κόρη οφθαλμού"- τότε ο αποχωρισμός (έστω, αυτός ο προσωρινός) δεν θα είχε τέτοια σημασία.
– …και δεν χρειάζεσαι να σε "παρηγορήσει" κανείς, γιατί κατά βάθος ξέρεις ότι από τότε που απέκτησες τα παιδιά σου, η ζωή δεν σταματά να σε εκπλήσει και να σου χαρίζει δυνατές στιγμές, γεμάτες συναισθήματα.
Ίσως, για αυτό λένε ότι τα παιδιά είναι "μικρά θαύματα"…που (ομολογουμένως) μεγαλώνουν γρήγορα!
