Μπορεί οι λέξεις «ρουτίνα» και «καθημερινότητα» να είναι για πολλούς από εμάς κάτι μονότονο και ανιαρό.
Αν ήταν δυνατό, θα θέλαμε να απουσίαζαν από την ζωή μας.
Μήπως όμως η ρουτίνα έχει και την θετική της πλευρά;
Ο καθορισμός ενός προγράμματος παρέχει ασφάλεια, μειώνει το άγχος και συμβάλλει στη διατήρηση της ατομικής και οικογενειακής μας ισορροπίας.
Σε ότι αφορά τα μικρά παιδιά, η ιδιαιτερότητα του ότι δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, η τήρηση ή μη «κανόνων λειτουργίας» και συνηθειών στην οικογενειακή ζωή έχει μεγάλο αντίκτυπο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα που λίγο-πολύ έχει συμβεί σε όλους τους γονείς. Κάποια ημέρα η οικογένεια είναι εκτός σπιτιού την ώρα του γεύματος του μωρού με αποτέλεσμα να παραλείψουν ή να καθυστερήσουν να το ταΐσουν. Το να πεινάσει ένα παιδί 15 ετών και να του εξηγήσεις ότι θα γευματίσει λίγο αργότερα όταν η οικογένεια επιστρέψει στο σπίτι, αναστέλλει μια αναταραχή ή μια δυσάρεστη αντίδραση του. Με το μωρό κάτι τέτοιο δεν είναι φυσικά εφικτό.
Το μωρό δεν καταλαβαίνει το λόγο που δεν τρέφεται και καθώς υπερισχύει το αίσθημα της πείνας, ακολουθεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις του τύπου πείνα- γκρίνια-αναστάτωση μωρού- αναστάτωση οικογένειας!
Είναι προτιμότερο λοιπόν, ακόμη και αν αλλάζουν οι συνθήκες, να μην ξεφεύγουμε πολύ από το πρόγραμμα που το μωρό έχει συνηθίσει να ακολουθεί.
Για τα μωρά η συναισθηματική ευφορία και ηρεμία συνδέονται με την επιθυμία επανάληψης των καθημερινών συνηθειών τους.
Καθώς όμως τα ίδια τα μωρά είναι φύσει αδύνατο να διαμορφώσουν το πρόγραμμα τους και να καλύψουν τις ανάγκες τους μόνα τους, είναι υπόθεση των γονιών να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να ακολουθούν μια κυκλική – επαναλαμβανόμενη πορεία, ειδικά στα δύο καίρια για τα μωρά ζητήματα, την τροφή και τον ύπνο.
