Ωστόσο, αν αναζητήσει κανείς επιστημονικές απόψεις γύρω απ’ το θέμα, θα βρει πληθώρα ερευνών και άρθρων που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: τα μωρά μας χρειάζονται αγκαλιά, είναι βασική τους ανάγκη! Αν αυτή η ανάγκη μένει ανικανοποίητη, τότε τα μωρά μπορεί να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά ακόμη και αν οι άλλες ανάγκες (για φαγητό, στέγη, κ.λ.π.) ικανοποιούνται επαρκώς.
Έρευνες αποδεικνύουν πως όσο στενότερος είναι ο δεσμός ανάμεσα στο μωρό και τους γονείς του το πρώτο διάστημα, τόσο ευκολότερο είναι το πέρασμα στην ανεξαρτησία και η δημιουργία υγιών σχέσεων εμπιστοσύνης αργότερα. Ο Dr. Sears δίνει ένα ωραίο παράδειγμα: «Φαντάσου ότι σε βάζουν σε ένα μεγάλο τραμπολίνο χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Οι κινήσεις σου θα είναι πάντα επιφυλακτικές, δεν θα κάνεις μεγάλα άλματα, έχοντας την ανασφάλεια ότι αν πέσεις, θα χτυπήσεις. Αν όμως η πρώτη σου επαφή με το τραμπολίνο είναι με δίχτυ ασφαλείας, θα αφεθείς να δοκιμάσεις, θα νιώθεις μεγαλύτερη σιγουριά να φτάσεις πιο ψηλά. Έτσι, θα μάθεις, και όταν θα αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, θα συνεχίσεις τα μεγάλα άλματα ακόμη και όταν το δίχτυ ασφαλείας δε θα υπάρχει πια».
Κάτι αντίστοιχο ισχύει με τα μωρά μας. Η αγκαλιά και ο στενός δεσμός με τη μαμά είναι το «δίχτυ ασφαλείας» τους.
Πριν προχωρήσουν στο να εξερευνήσουν ένα καινούριο παιχνίδι, να αποπειραθούν μερικά πρώτα βήματα χωρίς βοήθεια, να δοκιμάσουν τη γνωριμία μ’ ένα καινούριο πρόσωπο, γυρίζουν να μας δουν, αναζητούν την επιβεβαίωση ότι όλα είναι καλά. Και όσο διαπιστώνουν ότι εμείς είμαστε εκεί κάθε φορά που θα μας χρειαστούν, η αυτοπεποίθησή τους αυξάνεται, η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ενισχύεται, η θέλησή τους να αναπτύξουν τις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες μεγαλώνει.
Μη φοβάστε λοιπόν ότι θα «κακομάθετε» τα μωρά σας αν τα κρατάτε αγκαλιά.
Η αγκαλιά, το άγγιγμα, η αίσθηση «ορίων», είναι για τα μωρά ζωτικής σημασίας.
Τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα της ζωής τους, μόνο καλό τους κάνει το να τους τα προσφέρουμε όσο μας τα ζητάνε.
