Οι σχέσεις μας μαζί τους είναι συχνά οι μακροβιότερες της ζωής μας. Σίγουρα είναι διαφορετικές από τις οικογενειακές ή τις ερωτικές σχέσεις και αναμφισβήτητα είναι χρήσιμες, απαραίτητες και τελικά αναντικατάστατες σε κάθε ηλικία.
Η παρουσία των φίλων στη ζωή μας είναι τόσο σημαντική για την ψυχική μας ισορροπία και την ολοκλήρωσή μας ως ανθρώπων, ώστε, σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή όταν δεν έχουμε φίλους, δημιουργείται ένα κενό που δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί. Γιατί; Επειδή στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από ανθρώπους συνακροατές, συνοδοιπόρους, για να μοιραζόμαστε μαζί τους όλα όσα μας συμβαίνουν. Διαφορετικά, αν δεν έχουμε κάποιον στον οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που μας απασχολούν, είναι σαν να μην έχουν νόημα όλα όσα ζούμε.
Τα παιδιά μετά το τέλος της βρεφικής ηλικίας (περίπου στα δύο με δυόμισι χρόνια) μπορούν να αρχίσουν να κοινωνικοποιούνται. Θα αποκτήσουν τους πρώτους τους συνειδητούς φίλους στη νηπιακή ηλικία (γύρω στα τρία τους χρόνια).
Έτσι, από τη νηπιακή ηλικία ένα παιδί ξεκινά να έχει σχέσεις και να καταλαβαίνει την κοινωνική του υπόσταση, αφού λίγο νωρίτερα έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ένα ξεχωριστό άτομο.
Βέβαια, τα πρώτα χρόνια είναι αναμενόμενο οι φίλοι των παιδιών να είναι επιλογή των ίδιων των γονιών ή να προέρχονται από την ίδια την οικογένεια (π.χ. να είναι συνομήλικα ξαδέρφια) ή ακόμη να είναι και φίλοι τους από τον παιδικό σταθμό ή την παιδική χαρά.
Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς, αλλά και το σχολικό περιβάλλον (μέσω του ομαδικού παιχνιδιού και των εργασιών σε ομάδες), θα πρέπει να βοηθήσουν κατ’ αρχάς τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν ότι οι άνθρωποι είναι καλύτερο να λειτουργούμε σε παρέες και όχι μόνοι και στη συνέχεια να ενθαρρύνουν τα παιδιά να αυτονομηθούν και να μάθουν να κάνουν το πρώτο βήμα σε σχέση με την επιλογή και την απόκτηση φίλων. Βέβαια, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι για κάποια παιδιά είναι πολύ εύκολο να κοινωνικοποιηθούν και να κάνουν φίλους, ενώ για άλλα όχι. Αυτό είναι κυρίως θέμα προσωπικότητας και ιδιοσυγκρασίας.
