Πάτρα: Το σήμα στο ΕΚΑΒ για τη μικρή Ίριδα και τα ερωτήματα για την ώρα της κλήσης

Στο μικροσκόπιο των Αρχών μπαίνει ο θάνατος της Ίριδας Δασκαλάκη σε ηλικία 6 μηνών, στο πλαίσιο των ερευνών για τον θάνατο των τριών παιδιών στην Πάτρα.

Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, η Ίριδα πέθανε από «αγενεσία φλεβοκόμβου», δηλαδή εκφυλισμό κυττάρων της καρδιάς που οδηγούν σε σταμάτημα των ηλεκτρικών διεγέρσεων και κατ’ επέκταση ανακοπή.

Όπως αναφέρει το pelop.gr, εκείνο το βράδυ μαζί με τη Ρούλα Πισπιρίγκου κοιμήθηκε στο σπίτι η αδελφή της Δήμητρα, η οποία μιλώντας στο Star, είπε ότι γύρω στις 07:30 το πρωί το μωρό ξύπνησε και η μητέρα σηκώθηκε και του έβαλε την πιπίλα στο στόμα. Πριν τις 11:00 πήγαν να το ξυπνήσουν και η θεία είδε ότι δεν ανέπνεε.

Η Δήμητρα Πισπιρίγκου τονίζει στη δήλωσή της, ότι «κακώς λένε οι δημοσιογράφοι ότι το παιδί πήγαν να το ξυπνήσουν στις 11.30. Ηταν πριν τις 11 που πήγαν. Πρώτα ειδοποίησαν τον Μάνο Δασκαλάκη να σπεύσει, στη συνέχεια έκαναν προσπάθεια αναζωογόνησης (ΚΑΡΠΑ) και ειδοποίησαν και το ΕΚΑΒ.

Η Δήμητρα Πισπιρίγκου φάνηκε να δίνει έμφαση στο ότι το παιδί το βρήκαν χωρίς αισθήσεις πριν τις 11:00, ουσιαστικά διαψεύδοντας την αδελφή της, η οποία σε κατάθεσή της είπε ότι… «το παιδί το εντόπισαν χωρίς αισθήσεις στις 11.30».

Στο «καταγραφικό» από το ΕΚΑΒ, στη συνομιλία μεταξύ του Κέντρου του 166 και του πληρώματος του ασθενοφόρου που θα έφθανε στο σπίτι της οικογένειας, αποδεικνύεται πως το ΕΚΑΒ ειδοποιήθηκε στις 11.37 κι έφθασε στο σπίτι, από το παλαιό λιμάνι της Πάτρας όπου ήταν σταθμευμένο το όχημα, σε 7 λεπτά, όπου εκεί ήταν ήδη ο Μάνος Δασκαλάκης.

Το κυριότερο ερώτημα αφορά το «πότε» βρήκαν τελικά νεκρό το μωρό και για ποιο λόγο ειδοποιήθηκε το ΕΚΑΒ… σχεδόν μία ώρα αργότερα, εάν τα λεγόμενα της θείας του κοριτσιού είναι σωστά χρονικά.

Τελικά το παιδί μεταφέρθηκε στο Καραμανδάνειο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Η Δήμητρα Πισπιρίγκου ανέφερε:

«Γύρω στις 07:30, το παιδί έκλαψε, το ακούσαμε και οι δύο. Της λέω της Ρούλας πήγαινε εσύ, γιατί μέσα στον ύπνο μου , δεν ήθελα να σηκωθώ εγώ. Πήγε η Ρούλα, της έβαλε την πιπίλα, το σκέπασε και ξανακοιμήθηκε. Είχαμε συνεννοηθεί ότι το πρωί που ξημέρωνε, την Κυριακή δηλαδή, θα πηγαίναμε για έναν καφέ με τα παιδιά μαζί. Σηκωθήκαμε γύρω στις 10.30, ντυθήκαμε, η Ρούλα έφτιαχνε την κρέμα του παιδιού και μου λέει θα την ξυπνήσεις εσύ; Της λέω άσε πάω εγώ να ξυπνήσω το παιδί.

Πήγα και ήταν σκοτάδι γιατί η Τζωρτζίνα κοιμόταν και είδα ότι δεν ήταν σκεπασμένη, γιατί δεν ήταν και ήσυχη στον ύπνο της. Λέω, ξεσκεπάστηκε, είναι πάγος το παιδί, έπιασα το χέρι του και είδα ότι ήταν παγωμένο. Στο μεταξύ δεν έβλεπα να κινείται η κοιλιά της, ότι ανασαίνει και εκεί κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει. Πιάνω το παιδί, βλέπω ότι δεν κουνιέται η κοιλιά της, ανάβω το φως, κοιτάω, βλέπω ότι ήταν μελανά τα χείλια της.

Νομίζω ότι ήταν ό,τι πιο σοκαριστικό έχω ζήσει στη ζωή μου. Επιασα το παιδί ασυναίσθητα και το έφερα από εδώ στη Ρούλα και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα ότι τα χέρια μου τρέμανε. Πρώτη φορά. Αφήσαμε το παιδί κάτω, ξεκινήσαμε ΚΑΡΠΑ, ανάνηψη και οι δύο, γιατί και εγώ έχω πάρει κάποιες γνώσεις πρώτων βοηθειών και μου λέει η Ρούλα σταμάτα και πάρε το ΕΚΑΒ, συνεχίζω εγώ.

Παίρνω τον Μάνο πρώτα να του πω να έρθει γρήγορα σπίτι γιατί εκείνη την ώρα θα γύριζε, παίρνω και το ΕΚΑΒ. Ο Μάνος ήρθε τουλάχιστον 5 λεπτά νωρίτερα από το ΕΚΑΒ».