Στην περίοδο της εφηβείας, αυτά τα επεισόδια κορυφώνονται σε ένταση, γιατί η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από ανταγωνισμό, συγκρίσεις, αγωνία για υπεροχή και διαφοροποίηση.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Τις περισσότερες φορές είναι φυσιολογικό να έχουμε τέτοιες αντιπαραθέσεις, ειδικά αν τα παιδιά μας βρίσκονται σε κοντινές ηλικίες, είναι του ίδιου φύλου ή έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα.
Αυτό που τους οδηγεί στον τσακωμό είναι το ότι διεκδικούν τα ίδια πράγματα, την ίδια στιγμή, με την ίδια ένταση.
Ειδικά όταν βρίσκονται σε μικρή ηλικία, δεν έχουν μάθει να μοιράζονται και λειτουργούν εγωιστικά, η κόντρα φαίνεται να είναι αναπόφευκτη. Συχνά, όμως, φαίνεται σαν να μη θέλουν τα ίδια τα παιδιά να βγουν από την αντιπαράθεση πριν κορυφωθεί, ακόμα κι όταν προσπαθούμε να τους αποσπάσουμε την προσοχή με άλλα ερεθίσματα, που άλλοτε θα ήταν ελκυστικά για αυτά.
Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να τηρούμε μια διακριτική εποπτεία, χωρίς να μπαίνουμε στη μέση κάθε λίγο και λιγάκι.
Έτσι, θα τους δώσουμε την ευκαιρία να μάθουν από μόνα τους πώς σταματάει ένας καβγάς και θα τα επιβραβεύσουμε όταν το πετύχουν.
Μόνο εάν δούμε ότι δεν τα καταφέρνουν, τότε μπορούμε εμείς να τους προσφέρουμε εναλλακτικές και έτσι να τους μάθουμε πως δεν είναι ανάγκη να βγαίνει πάντα ο ένας νικητής, πως πολλές φορές είναι καλύτερο να υποχωρούμε ή να μη δίνουμε συνέχεια, κάνοντας κάτι άλλο.
Όσο δικαιολογημένες κι αν είναι οι προστριβές, φυσικά δεν είναι και αποδεκτό να κυριαρχούν μέσα στο σπίτι και να διαταράσσουν την ηρεμία που επικρατεί μέσα σε αυτό.
Ο γονιός θα χρειαστεί κάπου να παρέμβει, ειδικά όταν βλέπει πως ο ένας χρησιμοποιεί λεκτική ή σωματική βία, ενοχλεί, προκαλεί ή δεν τηρεί συμφωνίες και κανόνες.
Τα πράγματα, όμως, είναι πιο ανησυχητικά, όταν η αδελφική σχέση καθορίζεται μόνο από διαπληκτισμούς και δεν υπάρχουν διαλείμματα συνεργασίας και παιχνιδιού, οπότε οι γονείς πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιο ειδικό για να διερευνήσουν τα αίτια και τις πιθανές λύσεις για αυτή την δυσάρεστη κατάσταση.
