Ο Δημήτρης Αδάμης σκηνοθετεί την παραγωγή των «μαγικών σβουρών» που φέτος γιορτάζουν τα 15 χρόνια τους στο Θέατρο για Παιδιά.
Πρόκειται για μια σύγχρονη παραγωγή του διαχρονικού αριστουργήματος του J.M. Barrie, που μας οδηγεί σε μια Χώρα του Ποτέ που θα μπορούσε να είναι καλά κρυμένη στην καθημερινότητα των παιδιών της πόλης και κρύβει την έγνοια και την ανησυχία του παιχνιδιού καθώς το παιδί μεγαλώνει.
Η παράσταση ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των παιδιών καθώς η ιστορία εξελίσσεται. Πρόκειται για ένα εφευρετικό παιχνίδι και μια μαγεία ορατή στον καθένα. Η Χώρα του Ποτέ είναι μια παιδική χαρά περιπέτειας, όπου τα χαμένα αγόρια ζουν σήμερα με αντικείμενα που βρίσκονται γύρω τους. Όλα αυτά ενισχύουν την αφοσίωση του ήρωα στη διασκέδαση και την περιπέτεια.
Η Υπόθεση
Στο σπίτι της Οικογένειας Ντάρλιγκ, ο κύριος και η κυρία Ντάρλιγκ ζουν μαζί με τα τρία τους παιδιά, τη Γουέντυ, τον Τζον και τον Μάικλ τα οποία φροντίζει η νταντά Νανά, ένας σκύλος. Η Νανά ο σκύλος – γκουβερνάντα ξέρει τα πάντα καλύτερα από τον καθένα. Η κυρία Ντάρλιγκ είναι εκεί για όλους, η μητέρα που θα ήθελαν να έχουν όλα τα παιδιά.
Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες αλλά που δεν έμοιαζε με καμιά, όλα ανατρέπονται. Εμφανίζεται ο Πήτερ Παν μαζί με την νεράιδά του την Τίγκερ Μπελ. Ο Πήτερ Παν, αρχηγός των Χαμένων Παιδιών, έχει χάσει επαφή με τη σκιά του. Η Γουέντυ τον βοηθά στην επανασύνδεση. Σε αντάλλαγμα, την προσκαλεί, μαζί με τα μικρότερα αδέρφια της Τζον και Μάικλ στη Χώρα του Ποτέ. Εκεί τους περιμένουν, μαζί με την Τίγκερμπελ, τα Χαμένα Παιδιά, η Τάιγκερ Λίλη η Ινδιάνα, οι Γοργόνες αλλά και ο εκδικητικός Κάπτεν Χουκ με τους Πειρατές του. Μια αναταραχή μαγείας, φαντασίας και μουσικής θα ακολουθήσει. Ο Πήτερ Παν είναι το αγόρι που φοβάται να μεγαλώσει. Τα Χαμένα Παιδιά, θα μπορούσαν να είναι τα σημερινά ασυνόδευτα παιδιά που αναζητούν τους πρόσφυγες γονείς τους. Ζουν στη Χώρα του Ποτέ που είναι ένας ερειπωμένος χώρος. Τα παιδιά αναγκάζονται να σκουπίζουν, να συντηρούνται μόνα τους (ζουν χωρίς μητέρα) αλλά κρατούν και τα παιχνίδια τους και παίζουν με τα καροτσάκια τους, απομεινάρια της παιδικής τους ηλικίας. Η Τάιγκερ Λίλη, μια άγρια Ινδιάνα, περιβάλλεται από τους Ινδιάνους της φυλής της και μας θυμίζει τη ζωή την αθώα και την επαφή με τη φύση. Και αυτός ο Χουκ είναι μια πολύ τρομακτική δημιουργία που δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από την εκδίκηση (μεγάλωσε κι αυτός χωρίς μαμά). Μόνος, χωρίς αγάπη, οδεύει προς το φόβο του, τον Κροκόδειλο, με αξιοθαύμαστο σθένος.
Οι γονείς Ντάρλιγκ, καθώς στο τέλος «αγκαλιάζουν » τα Χαμένα Παιδιά θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μια αναφορά για τη σύγχρονη μετανάστευση. Ένα έργο που θα ήθελε να μιλήσει κυρίως για την αγάπη και την αμέριστη έγνοια και μέριμνα προς τα παιδιά, αλλά ακόμη θίγει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με την απώλεια, την εγκατάλειψη και τον παιδικό πόνο και τις δυσκολίες της ενηλικίωσης.
