«Γιατί δεν έχεις χέρι»: Η αδιανόητη αναλγησία του κράτους μέσα από την «κωμική» ιστορία του Δημήτρη

Ο Δημήτρης Αντωνίου μας περιγράφει την περιπέτεια που πέρασε για να βγάλει διαβατήριο και εμείς αναρωτιόμαστε τι πάει τελικά τόσο λάθος στην ελληνική κοινωνία.

«Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ». Με αυτή την φράση ολοκληρώνει την ανάρτησή του ο Δημήτρης Αντωνίου που μας περιγράφει μια μέρα από την ζωή του ως ΑμεΑ στην Ελλάδα.

Και συγκεκριμένα τη μέρα που αποφάσισε να βγάλει διαβατήριο.

Όλα ξεκινούν με το γνωστό κλασσικό πρόγραμμα της προσβασιμότητας. Από την Καλαμαριά ο Δημήτρης χρειάστηκε να... ταξιδέψει στους Νέους Επιβάτες για να βρει ένα τμήμα προσβάσιμο με αμαξίδιο.

«Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα.»

Αυτό όμως δεν είναι τίποτα, αφού ο αστυνομικός που έτυχε να τον «εξυπηρετήσει» αποδείχτηκε αρκετά δύσπιστος.

Θέλησε να μάθει γιατί δεν είχε χέρι, γιατί είχε στην φωτογραφία ταυτότητα και κατέληξε να ζητήσει «χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι».

Με ρωτάνε συχνά πως μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πως μπορώ…

Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε όχι. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πώς θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.

Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτήριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το χεις.

Κα πράγματι τα καταφέρνω. Επιτέλους ! Ξεκινάω να ψαχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.

Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση

«Πού είναι το δεξί σου χέρι;;»

Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία

«Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου ‘’να της δώσω ένα χεράκι’’ με τις δουλειές». Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.

«Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα» και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το πιασε,

«Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;»

Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;

Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και’’ τον λυπήθηκα’’. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του

«Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι»

Την συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ.

Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο θέατρο Σοφούλη.