Το να είσαι νέα μαμά και να έχεις ένα μωρό που δεν κλείνει μάτι, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Οι στιγμές που ψάχνεις σαν την τρελή κάθε forum, κάθε group, κάθε βιβλίο, για να μάθεις όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις σχετικά με την ρουτίνα και τις συνθήκες γύρω από τον ύπνο, έχεις διαβάσει κάθε εγχειρίδιο, έχεις προμηθευτεί κάθε κατάλληλη συσκευή, κάθε κατάλληλο φωτάκι – αρκουδάκι – κουβερτάκι και τίποτε από αυτά δεν δούλεψε, είναι πραγματικά εξαντλητικές.
Και ναι... Έχω ευχηθεί πολλές φορές, σιωπηλά ή μουρμουριστά να κοιμηθεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ γιατί πολύ απλά τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα μάτια μου, δεν αντέχουν άλλο.
Κι όταν κάποια μαγική στιγμή, όπου ηρεμώ κι εγώ – κι εκείνο εννοείται πως το νιώθει – κοιμάται, θα περίμενε κανείς να βγω με 100άρι έξω από το δωμάτιο και να πετάω κομφετί. Αλλά όχι. Ούτε κομφετί, ούτε τίποτε. Και ΚΥΡΙΩΣ : ούτε ύπνος.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις στο πετσί σου τι σημαίνει να είσαι μαμά.
Μαμά θα πει να παρακαλάς να το πάρει ο ύπνος και να σου λείπει αμέσως μόλις κοιμηθεί.
Να έχει μόλις κοιμηθεί κι αντί να λιώσεις στον ύπνο ή να τρέξεις στον καναπέ με ένα σακούλι πατατάκια και να δεις ό,τι υπάρχει σε σειρά, να κάθεσαι πλάι του και να κοιτάς πώς αναπνέει και πώς τα μικρά του ρουθούνια ανοιγοκλείνουν απαλά…
Και μετά, να βάζεις το δάχτυλό σου μέσα στη χούφτα του, και να πλησιάζεις στο κεφαλάκι του που μυρίζει σαν μπισκότο και ξαφνικά να σε πιάνει ένα παράπονο που πριν λίγα λεπτά ευχόσουν να κοιμηθεί και να έχεις και λίγες τύψεις κι ας ξέρεις πως δεν πρέπει κι ας ξέρεις πως κι εσύ άνθρωπος είσαι και πρέπει να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς και δεν έκανες τίποτα κακό, αλλά… αλλά έτσι είναι όταν είσαι μαμά.
Κι αυτό, είναι τελικά και το υπέροχο!
